ÖZLEM SABA

Daha ne denir Nasıl denir bilmiyorum... Ülkem acıyor... İnsanlığım acıyor... Emeğim acıyor... İyi niyetim, masumiyetim, kadınlığım...

Yollar da unuttu Nereye gider bu yolculuk Tanrı'nın belleğinde... Ey sen! Tenime dokunmadan daha Nerden bileceksin sıcağı Öpmeden...

Şöyle yan gelip koymadan başını İkiz bir yastığa Yaslamadan yüreğini Başka bir yüreğe Evini arıyor ruh Evini arıyor beden, her yerde......

Bir şey var bende İyi bildiğim Ve beni iyi bilen Bir yer var Kimsenin bilmediği Tam midemin üzerinde Hiç sızlamamıştı bu kadar O düşeli...

Unutmayın ki; Kimse kimse için hayatını feda etmeye gelmedi bu dünyaya Ne anne-baba çocuklarına Ne de çocuklar, anne ve babalarına Ama...

"Haberin var mı taş duvar? Demir kapı, kör pencere, Yastığım, ranzam, zincirim, Uğruna ölümlere gidip geldiğim, Zulamdaki mahzun resim,...

İlk sözü akıl Son sözü ten söyler... Aşk denilen şey, sizin sandığınızdan çok başka bir şey. Yaşamayan bilmez Bilmeyen yaşayamaz! Özlem SABA

Ben çok yorgunum arkadaşlar! Hepinizden çok daha fazla! Uslanmaz bir iyimserim ben! Uslanmaz bir melankolik-romantik Hayvan...

Dedi Okuyacağım seni! Ama seni! Sen, yazdıklarından çok daha fazlasısın! Başkasın! Dur dedim! Düzeltim; Yazabildiklerim diyebilir miyiz...

Varlığında içimizi titretenler için heba ettik bir ömürü Yokluğumuzda içi yanları görmezden gelerek... Aynı yerde bize bir şey olsa,...

Duygularımızın da hissedilmeye ihtiyacı var! En korkulanının bile! Anlaşılmaya ve kabullenilmeye Zira duygunun ve empatinin intiharı...

Bir şey var beni ona çeken! Sanki hayatım boyunca tüm kaybettiklerimi Ya da özlemlerimi Bir anda bulmuş gibi! Çocuk gibi Çıldırmış gibi...